وزیر نیرو گفت: سنکرون اولیه با شبکه روسیه انجام شده و اقدامات فنی برای سنکرون مشترک شبکه برق بین ایران، آذربایجان، ارمنستان و روسیه انجام می‌دهیم تا بتوانیم با روسیه ارتباط برقی داشته باشیم و این باعث پایداری برق کشور می شود.

علی اکبر محرابیان امروز در حاشیه بیست‌ودومین نمایشگاه برق در خصوص واردات و صادرات اظهار کرد: همانطور که قبلا گفتیم تبادل برق جزو برنامه‌های وزارت نیرو است، در زمان‌هایی که نیاز به برق داریم برق را از کشورهای مختلف به ویژه کشورهای ترکمنستان، آذربایجان و ارمنستان وارد می‌کنیم.
وی ادامه داد: همین طور در زمان‌هایی که برق مازاد داریم نسبت به صادرات برق اقدام خواهیم کرد البته تبادلات برق را همانطور که در قراردادهای سال گذشته داشتیم ادامه می‌دهیم.
وزیر نیرو در مورد روسیه گفت: سنکرون اولیه انجام شده و اکنون در حال انجام کارها و مطالعات فنی برای سنکرون کردن برق مشترک ایران، آذربایجان، ارمنستان و روسیه هستیم.
محرابیان تصریح کرد: هدف این است که بتوانیم با روس‌ها ارتباط برقی داشته باشیم و این مساله باعث پایدارسازی برق کشور می‌شود و امکان تامین برق در فصول مختلف را فراهم می‌کند، اکنون در حال تقویت بخش‌های فنی برای توسعه هستیم.
وزیر نیرو با بیان اینکه صنعت برق اکنون در ریل خوبی قرار گرفته و از توانمندی بالایی هم برخوردار است، اظهار کرد: ۹۵ درصد قطعات و تجهیزات صنعت برق در داخل تولید می‌شود.
وی افزود: صنعت برق اکنون هم برای رفع ناترازی‌ها و هم برای رشد اقتصادی از ظرفیت خوبی برخودار است.
محرابیان با تاکید بر اینکه صنعت برق در زمینه دستاوردهای داخلی بی‌نظیر بوده و برخی این دستاوردها برای اولین بار است، اظهار کرد: انصافا صنعت برق صنعت پرافتخاری است این صنعت به گفته متخصصان در ابتدای انقلاب تقریبا صددرصد ‌وابسته بود، اما اکنون پیشرفت‌های کم نظیری دارد.
وی با بیان اینکه مهمترین هدف گذاری این است که با استفاده از تکنولوژی‌های روز شاهد بهینه سازی مصرف باشیم تا شدت مصرف کاهش یابد، گفت: تلاش می‌شود تولید برق کشور معطوف به رشد تولید و صنعت کشور باشد.
به گفته وزیر نیرو امسال تابستان در بخش خانگی شاهد کاهش مصرف بدون قطعی برق بودیم. میزان صرفه جویی حاصل شده در بخش خانگی و تجاری به بخش صنعت و تولید کشور اختصاص داده شد و این مسیر ادامه خواهد یافت.
گفتنی است : بیست‌ودومین نمایشگاه تخصصی بین‌المللی صنعت برق ایران، صبح امروز ۲۹ آبان‌ماه با حضور "علی‌اکبر محرابیان" وزیر نیرو، معاونان و مدیران ارشد صنعت برق و تعدادی از میهمانان خارجی افتتاح و آغاز به کار کرد.
در این نمایشگاه، ۳۵۰ شرکت داخلی و ۲۲ نماینده شرکت‌های خارجی از ۹ کشور جهان حضور یافتند؛ این نمایشگاه طی روزهای ۲۹ آبان‌ماه تا دوم آذرماه در ۱۱ سالن نمایشگاهی دایر و پذیرای متخصصان، صنعت‌گران و علاقه‌مندان است.
ساعت بازدید از بیست‌ودومین نمایشگاه تخصصی بین‌المللی صنعت برق ایران ۸ صبح تا ۱۵ عصر خواهد بود.

اطلاع رسانی تخفیف به مشتریان با پنل پیامکی پیام رسون

هنوز روزهای زیادی از وقتی که اسم عادل فردوسی‌پور مطرح بود و همگان به یاد گزارش‌های به‌یادماندنی او در دنیای فوتبال ‌یا اجرای بی‌نظیرش در برنامه 90 می‌افتادند، نمی‌گذرند. عادل چهره منحصربه‌فرد تلویزیون، به‌ویژه شبکه سه سیما بود. او راه ارتباط برقرارکردن با مخاطب را به‌خوبی آموخته و بلد بود چطور تا پاسی از نیمه‌شب، میلیون‌ها نفر را پای برنامه 90 بنشاند و آنها را با تحلیل‌های فوتبالی بیدار نگه دارد. زمانی هم که قرار بود او یک بازی فوتبال را گزارش کند، به طرز قابل‌ملاحظه‌ای تعداد مخاطبان تلویزیون افزایش پیدا می‌کرد. اسم عادل مساوی با فوتبال بود و هرجا‌که پا می‌گذاشت، باید درباره فوتبال حرف می‌زد‌ یا اینکه پاسخ کری‌های فوتبالی را می‌داد. در کنار این موارد عادل یکی، دو سرگرمی دیگر هم داشت و دارد که چندان بی‌ارتباط به همان دنیایش نیست. او گه‌گاهی پا‌به‌توپ می‌شود و در زمین برای رقبا کری‌خوانی می‌کند. به غیر از این، دستی هم بر ترجمه دارد و کار را بیشتر در حوزه‌های اجتماعی فوتبال در این عرصه پیش برده است. پس‌ عادل فکر، ذکر و شغلش فوتبال و تحلیل فوتبال، مجری‌گری و گزارشگری در این عرصه بود. با وجود چنین موضوعی که سال‌های زیادی از عمر حرفه‌ای این چهره شناخته‌شده را شامل شده است، او چندسالی می‌شود بخش اصلی و موضوعی را که خودش می‌گوید عاشق آن است، از دست داده است: گزارشگری فوتبال. با حضور علی فروغی به عنوان مدیر شبکه سه، راه برای قطع همکاری با عادل فردوسی‌پور و برچیدن برنامه 90 هموار شد و تلویزیون با بدسلیقگی محض، بهترین مجری دو دهه گذشته‌اش را از دست داد. دیگر خبری از مجری‌گری یا گزارشگری عادل در تلویزیون نیست. این موضوع ولی چندان تغییری در عادل به وجود نیاورده، چرا‌که هنوز هم می‌تواند با فعالیت در سایت شخصی‌ای که به راه انداخته، بخشی از امیال رسانه‌ای و فوتبالی‌اش را ارضا کند.

در کنار این مورد ولی چندماهی می‌شود که روی جدیدتری از عادل فردوسی‌پور نمایان شده است؛ ‌عادل پیش از این هم در اتفاقات مختلف جانب مردم را داشت ولی از آنجایی که فعالیتی در فضای مجازی ندارد، واکنش‌هایش چندان دیده و شنیده نشده است. این مورد ولی از زمان مرگ مهسا امینی دستخوش تغییر شده است. او احتمالا به‌واسطه نداشتن قیدوبند حاصل از همکاری با صداوسیما، حرف‌ها و اعتراضاتش را راحت‌تر بیان می‌کند. درست است که هنوز هم صفحه‌ای مجازی ندارد ولی تلاش می‌کند با گذاشتن ویدئوهای به نسبت کوتاه، نگاهش نسبت به اتفاقات رخ‌داده را بیان کند. مثلا او برای پخش گفت‌وگوی اختصاصی‌اش با کارلوس کی‌روش که برای سایت شخصی‌اش ضبط کرده بود، کار درخوری انجام داد و پیش از پخش ویدئوی پربیننده مصاحبه با کی‌روش نوشت‌: «ضایعه تلخ درگذشت مهسا امینی را به خانواده‌اش و مردم ایران تسلیت می‌گوییم». با‌این‌حال، چهره منتقد عادل فردوسی‌پور، بعدتر و با انتشار یک ویدئو روشن شد. او با چهره‌ای مغموم روبه‌روی دوربین نشست و خطاب به مردم ایران گفت: «می‌دانم که این روزها به دلیل حوادث ناراحت‌کننده اخیر حال‌و‌روز خوبی ندارید. یک‌بار دیگر ضایعه تلخ از‌دست‌دادن مهسا امینی را به خانواده‌ مهسا و شما مردم خوب کشورم تسلیت می‌گویم. شما مردمی که در‌ این‌همه سال، رنج و مرارت زیادی کشیدید. طی چند دهه گذشته در شرایط جنگ، تحریم، اوضاع سخت اقتصادی و محدودیت‌های اجتماعی ایستادگی کردید و صبوری. من افتخار می‌کنم که در کنار شما بودم. هوش، مظلومیت، شجاعت و وقار زنان و دختران سرزمین من همواره تحسین‌برانگیز بوده است و آنها همواره دنبال احترام، حفظ کرامت، شأن و حقوق انسانی و شهروندی‌شان هستند. صدای مردم و مطالبات بحق آنها باید شنیده شود. پاسخ مطالبات مردم خشونت، محدودیت و قطع‌کردن اینترنت نیست. به امید روزهای بهتر و آینده‌ای روشن برای ایران عزیزمان».

عادل در کنار چهره اجتماعی‌ای که دارد و به‌واسطه آن به محبوبیت زیادی رسیده، سال‌هاست به‌عنوان استاد دانشگاه شریف هم مشغول به فعالیت است؛ همان دانشگاهی که در حوادث اخیر، اتفاقات عجیبی از سر گذرانده که اوجش ورود لباس‌شخصی‌ها به دانشگاه و برخورد با دانشجویان معترض بود. عادل همان روزها که مربوط به دهه اول مهر بود، بی‌کار ننشست و با صدور بیانیه‌ای از دانشجویان دانشگاهی که در آن تدریس می‌کند، حمایت کرد. او نوشت «تصاویر تلخ و تکان‌دهنده شب گذشته دانشگاه شریف، ‌ فراموش‌نشدنی است. در ۲۳ سال دوران تدریس خود، مشوق دانشجویان بودم تا برای ساختن فردایی بهتر در ایران بمانند. با چه نگاه و متر و معیاری با فرزندان شریفی که باعث رشد و ترقی و سربلندی ایران عزیزمان بوده‌اند، چنین بی‌رحمانه رفتار می‌کنید و دیگر چگونه می‌توان از آنها انتظار داشت تا بازهم بمانند و بسازند؟ بی‌تردید تشکیل کلاس بدون حضور همه دانشجویان و در شرایط فعلی بی‌معناست. امیدوارم هرچه سریع‌تر دانشجویان بازداشت‌شده آزاد شوند و با رعایت حق آزادی بیان و اندیشه در فضایی امن و آزاد و به دور از خشونت، شرایط تشکیل کلاس‌ها فراهم شود». چند روز بعد هم که داستان درگیری دانشجویان بسیجی با عده‌ای دیگر از دانشجویان دانشگاه شریف بر سر مختلط‌بودن یا نبودن سلف سرویس دانشگاه رقم خورد، فردوسی‌پور‌ ترجیح داد در واکنش به بسته‌شدن سلف سرویس دانشگاه، در حیاط‌ روی زمین، کنار سایر دانشجویان بنشیند و غذایش را بخورد. جدیدترین رویکردی که روی متفاوت عادل فردوسی‌پور را هم به تصویر کشیده مربوط به تجمع روز 17 آبان در دانشگاه شریف است که عادل فردوسی‌پور هم فرصتی پیدا کرد تا چند‌دقیقه‌ای برای دانشجویان این دانشگاه حرف بزند. عادل این بار از این گفت که جای دانشجو پشت میله‌های زندان نیست و جای لباس‌شخصی در دانشگاه. «جای دانشجو پشت میله زندان نیست. همه مردم ایران خواهان آزادی بی‌قیدوشرط دانشجوهای در بند هستند. این خواسته حداقلی نه‌تنها این دانشگاه‌ بلکه تمام دانشگاه‌هاست. نیروهای لباس‌شخصی را برای دانشجوها نباید به کار برد. شما وقتی سرود را خواندید، اشک از چشم‌هایمان جاری بود. حضور شما دلگرم‌کننده است. امیدوارم به زن، زندگی و آزادی احترام بگذاریم». واکنش‌ها به روی جدید عادل فردوسی‌پور را می‌شد در شعارهای دانشجویان این دانشگاه به‌خوبی دید: آزادی، عدالت، فردوسی‌پور حمایت.

باشگاه مشتریان پیام رسون

آشنایی با خدمات پیام رسون

هر چیزی که کم باشد، ارزشمندتر خواهد بود و احترام بیشتری هم خواهد داشت. چند خلبان هواپیما داریم؟ خیلی کم هستند؛ به همین دلیل خلبان‌ها شخصیت‌های خاصی دانسته می‌شوند. حالا تصور کنید که از بین این خلبان‌های هواپیماهای آموزشی و جنگنده و مسافری، چند  نفر درگیر کاپیتانی هواپیماهای مسافری هستند؟ حالا از این بین، تصور کنید که کمتر از انگشتان یک دست، کاپیتان خانم داشته باشیم. یکی از این چهار، پنج نفر، کاپیتان ملیکا کریمی است که چراغ اولین‌ها در این حوزه‌ را برای زنان روشن کرده است. او که درگیر تحصیل در رشته فیزیک بود، سر از دنیای هوانوردی و خلبانی هم درآورد و بعد از مرارت‌های زیادی که کشید، استخدام شرکت هواپیمایی تابان شد تا دوره‌های سختش شروع شود. جالب اینکه هر جایی برای استخدام می‌رفت، او را دست به سر می‌کردند و می‌گفتند که نیازی به نیروی زن نداریم. اما حالا 7 سالی می‌شود که این بانوی مصمم، از فراز سر ما در آسمان‌های ایران پرواز می‌کند تا ثابت کند که برای زنان ایرانی، «نشد» وجود ندارد.

    در رؤیاهای کودکی همه ما دهه شصتی‌ها و پنجاهی‌ها، خلبان بودن وجود داشته است. پس اجازه بدهید بی‌مقدمه به سراغ کلیشه‌ای‌ترین سؤال برویم: چرا خلبان شدید؟ آیا خلبانی مثل همه ما رؤیای کودکی‌تان بود؟
شاید تعجب کنید بگویم که من مثل بیشتر بچه‌ها چنین رؤیایی نداشتم.
    واقعا؟
بله. تا سن نوجوانی اصلاً به خلبان شدن فکر نکرده بودم و نمی‌دانستم در ایران زنان هم می‌توانند خلبان بشوند.رؤیای کودکی‌ام فضانورد شدن و کار در ناسا بود، برای همین به کلاس‌های نجوم رصدخانه زعفرانیه می‌رفتم تا اطلاعات بیشتری از فضا به‌دست بیاورم. بعدها متوجه شدم که یکی از دوستانم خلبانی می‌خواند و چون این شغل به هوا و فضا نزدیک‌تر بود، برای همین در دوره‌های آموزش خلبانی شرکت کردم و خلبان شدم.
    عموماً خلبانی شغل مردانه محسوب می‌شود و تعداد خلبان‌های زن در کشورمان شاید کمتر از انگشتان یک دست باشد. ورود به شغل‌های عموما مردانه هم برای زن‌ها داستان‌های خاص خودش را داشته و دارد. می‌خواهیم بدانیم که برای ورود به این دنیای مردانه از چه مسیری عبور کردید؟
سال ۱۳۸۹ پس از گذراندن دوره‌های آموزشی و صد ساعت پرواز آزمایشی مجوز خلبانی گرفتم و با خوشحالی برای استخدام به شرکت‌های هواپیمایی سر زدم اما برخی از شرکت‌ها اصلاً اجازه نمی‌دادند که فرم پر کنم.
    چرا؟ با خانم بودن شما مشکل داشتند؟
می‌گفتند خلبان خانم نمی‌خواهیم و برخی هم می‌گفتند تماس می‌گیریم، اما حتی برای آزمون ورودی به من زنگ نزدند تا اینکه بالاخره
سال ۱۳۹۴ موفق شدم در شرکت هواپیمایی تابان مشغول کار شوم. در واقع، دوره آموزش خلبانی ۳سال طول کشید، اما برای استخدام شدن ۵ سال دوندگی کردم!
    پس با این توضیحات، نخستین تجربه پرواز جدی شما باید تجربه خاصی بوده باشد. برای‌مان از نخستین پروازتان بگویید، استرس نداشتید؟
در شغل ما داشتن استرس طبیعی است و اگر استرس نداشته ‌باشی، خطرناک است. البته در نخستین پروازم به‌عنوان کمک خلبان بودم و دلم به‌وجود خلبان گرم بود.
    این دلگرم بودن به‌وجود خلبان را برای ما بیشتر توضیح می‌دهید؟
به قول یکی از استادان پرواز، وقتی کمک خلبان هستی و مشکلی در پرواز پیش بیاید، به سمت چپ یعنی خلبان نگاه می‌کنی و خیالت راحت است که اوضاع را روبه‌راه می‌کند اما وقتی خلبان اول هستی، باید مسئولیت همه‌‌چیز را بپذیری، چون سمت چپ پنچره است.
    برای بیشتر ما دیدن زنان در شغل‌های کاملا مردانه که سابقه حضور در آنها را نداشته‌اند، خیلی عجیب است و ممکن است واکنش‌های خاصی هم نشان بدهیم. برای‌مان بگویید وقتی مسافرها می‌فهمند خلبان زن است چه واکنشی نشان می‌دهند؟
اغلب واکنش‌ها مثبت است. یادم هست در یکی از نخستین پروازهایم وقتی اسمم در اعلامیه پرواز خوانده شد، مسافران ایستادند و با کف زدن تشویق کردند.
    خودتان این صحنه را دیدید؟
البته بازخوردها را معمولاً مهمانداران اطلاع می‌دهند چون با مسافران ارتباط نداریم و فقط گاهی هنگام سوار شدن به هواپیما مرا از پنجره کابین می‌بینند و برایم دست تکان می‌دهند.
    کارنامه‌ای درخشان با بالای پنج، شش هزار ساعت پرواز موفق آن هم در آب و هواهای مختلف دارید که نشان می‌دهد خلبان زبده‌ای هستید. ان‌شاء‌الله که رانندگی‌تان هم به خوبی خلبانی‌تان هم هست دیگر؟
تعریف از خود نباشد دست فرمان خوبی دارم و تا حالا تصادف نکرده‌ام! اما باید اعتراف کنم رانندگی در خیابان‌های تهران سخت‌تر است چون خیابان‌ها پر از چاله و دست‌انداز است ولی تعداد چاله‌های هوایی کمتر است.
    تماشای زمین از ارتفاع تجربه خیلی خاصی است که بیشتر ما به آن علاقه داریم. شما که از آن بالا تهران را می‌بینید، چطور می‌بینید و چطور تجربه‌ای برای‌تان است؟
تهران شب‌ها از آسمان خیلی قشنگ است. حجم وسیعی از نقاط درخشان که سوسو می‌زنند، چشم‌نواز است. اما وقتی هوا آلوده و سرد است، دماوند تا کمر سیاه است و یک‌لایه غبار چرک روی تهران را پوشانده و آدم غصه‌اش می‌گیرد که تا چند دقیقه دیگر باید فرود بیاید و در این هوای آلوده نفس بکشد. شاید به همین دلیل باشد که خلبانی در هوای تمیز تجربه بهتری می‌تواند در این جور مواقع باشد.
    عموماً خلبانی را شغل جذاب، مهیج و با پرستیژی می‌شناسند، همین باعث می‌شود که کلا کمتر درباره سختی‌های این شغل جذاب برای‌مان بگویند. شما درباره سختی‌هایش بگویید...
شغل خلبانی در عین اینکه جذاب است سختی‌های خود را دارد. مهم‌ترینش این است که نمی‌توانی در زندگی روزمره‌ات نظم برقرار کنی، چون ساعت کار مشخصی نداری. از طرفی حتی اگر ساعت ۸ صبح به کیش پرواز داشته باشی، نمی‌توانی مطمئن ‌باشی که قطعاً برای شام تهران هستی و می‌توانی به مهمانی بروی، چون ممکن است هزار و یک اتفاق غیرقابل پیش‌بینی بیفتد و از مشهد سر دربیاوری! اینکه ساعت خواب و خوراک‌مان دائم عوض می‌شود هم کلافه‌کننده است.
    همسرتان هم خلبان هستند. زندگی یک زوج کاپیتان چگونه است و در خانه کدام‌تان کاپیتان هستید؟
در خانه هیچ‌کدام‌مان کاپیتان نیستیم. اتفاقاً چون همکار هستیم شرایط سخت را به خوبی درک می‌کنیم و تلاش می‌کنیم زندگی را در نهایت آرامش، رو به جلو پیش ببریم.
    متولد و بزرگ شده محله نیاوران هستید و هم‌اکنون هم در این محله زندگی می‌کنید. از نظر شما نیاوران چه ویژگی دارد که هیچ‌وقت آن را ترک نکرده‌اید؟
به‌دلیل خاطرات خوب دوران کودکی به نیاوران تعلق خاطر دارم. یادم هست وقتی بچه بودیم محله، خیلی خلوت بود با بچه‌های همسایه در کوچه‌ها استپ هوایی، قایم باشک و دوچرخه بازی می‌کردیم و جمعه‌ها با پدرم به کوه نزدیک خانه‌مان می‌رفتیم. حالا با وجود اینکه محله شلوغ شده است و فرقی با نقاط دیگر تهران ندارد، باز هم دوست ندارم اینجا را ترک کنم.
    به‌عنوان شهروندی که به محله‌اش تعلق خاطر دارد و احساس مسئولیت می‌کند، از مدیران شهری چه انتظاری دارید؟
این سؤال مرا یاد خاطره‌ای انداخت. چند سال پیش در یکی از کوچه‌های نیاوران که هر روز عبور می‌کردم، متوجه شدم سرایدار ساختمانی آب را باز می‌کند و چندین ساعت‌ شیلنگ را در کوچه و نهر آب رها می‌کند یا ماشین می‌شوید، خیلی ناراحت شدم. یک‌بار طاقت نیاوردم و گفتم: «شما خجالت نمی‌کشید آب را هدر می‌دهید؟... مگر نمی‌دانید در خیلی از جاها مشکل کم‌آبی داریم؟» سرایدار با خونسردی گفت:«نگران نباشید، این آب چاه است.» با ناراحتی گفتم: «چه فرق می‌کند، آب چاه هم از منابع زیرزمینی است و نباید بیهوده هدر برود.» ولی سرایدار برایم توضیح داد که ساختمان روی یک قنات بنا شده است و اگر هر روز چند ساعت آب را باز نگذارند آب وارد آسانسور می‌شود و به تأسیسات آسیب می‌زند و... این موضوع عجیب هنوز در ذهنم مانده است. برای همین از مدیران شهری می‌خواهم اجازه ندهند ساختمانی روی یک قنات ساخته شود تا آب این سرمایه ملی اینطور هدر برود.
    تصور کنید شهردار منطقه یک هستید، نخستین و مهم‌ترین‌کاری که انجام می‌دادید چه بود؟
روزگاری شمیران پر از خانه باغ بود که در سال‌های اخیر همه خراب و تبدیل به برج شده‌اند. اگر جای شهردار منطقه یک بودم، اجازه تخریب هیچ باغی را نمی‌دادم و برای حفظ کوچه باغ‌ها شمیران بیشتر تلاش می‌کردم.
    اگر شهردار تهران بودید چه می‌کردید؟
از نظر من که هر روز باید از نیاوران تا مهرآباد بروم، ترافیک خیابان‌های تهران خصوصاً در عصرها معضل بزرگی است. گاهی در ساعت اوج ترافیک، ۳ ساعت طول می‌کشد تا به فرودگاه برسم. همکارانم پیشنهاد می‌دهند به محله‌ای نزدیک فرودگاه اسباب‌کشی کنم، اما راستش به‌خاطر همان احساس تعلقی که به نیاوران دارم، هر روز پی ترافیک را به تنم می‌مالم.

چرا تبلیغات با پنل پیامکی

سرحال و خسته. این دو واژه متضاد را در بهزاد نبوی می‌توان دید. پیرمرد 80ساله وقتی حرف می‌زند، گویی هنوز آن چهره میان‌سال پرجوش و خروشی است که سازمان سیاسی چپ اسلامی را در روزهای سرد و سخت ابتدای دهه70 به دندان کشید و با «عصرما» و «ائتلاف گروه‌های خط امام» آنان را به بامداد دوم‌خردادماه 1376 رساند. هنوز رد روزهای فعالیت شبانه‌روزی‌اش در فراکسیون دوم‌خردادماه مجلس‌ششم را بر صورتش می‌توان دید. روزهایی که مجلس ارج و قربی داشت. هم حامیان و هم مخالفان اصلاحات، هر بامداد پیچ رادیو را می‌گرداندند و به نطق‌های نمایندگانی گوش می‌دادند که سخنان آنان فضای سیاسی را متاثر می‌کرد. نبوی در هماهنگی، برنامه‌ریزی و انسجام فعالیت آن نمایندگان نقش کلیدی داشت و البته، چهره‌های جوان‌تر آن زمان اصلاح‌طلب – که امروز آنها هم وارد دهه ششم و هفتم زندگی خود شده‌اند- از تجربیات و الگوهای سازماندهی سیاسی نبوی بهره می‌بردند.

نبوی هرچند در سخن‌گفتن و دقت در به‌کار بردن هر کلمه، هر جمله و نیز بازنگری متن مصاحبه، همچنان نشانه‌های آشکاری از سرزندگی، حساسیت و سخت‌گیری سیاسی آن روزها را با خود دارد، اما هم‌زمان از خستگی و شوق بازنشستگی هم می‌گوید. تاکید دارد که حضورش در رأس جبهه اصلاحات به خواست خاتمی و رأی احزاب و گروه‌های عضو جبهه بوده است و این روزها، فرارسیدن پایان‌سال را انتظار می‌کشد تا کنار بکشد.

او البته در همین سن‌وسال هم، مسئله سیاست را به‌عنوان اصلی‌ترین دغدغه خود پی می‌گیرد و تحلیل‌ها و حرف‌های جدی درباره موضوعات روز – ازجمله اعتراضات اخیر و رویکرد کلان ساختار سیاسی- دارد. این ذهنیت پیگیر، اما دربند جسمی خسته و فرسوده است. خودش می‌گوید: «وقتی به 80سالگی برسی، می‌بینی با 75سالگی هم فرق داری. دیگر بدن نمی‌کشد». و این، برای او که زندگی سیاسی را در چارچوب فعالیت تمام‌وقت و حرفه‌ای تشکیلاتی می‌بیند و می‌فهمد و می‌پسندد، مانع بزرگی است. سیاست در الگوی سیاست‌ورزی بهزاد نبوی، صرفا نشستن، دیدن، حرف زدن و موضع گرفتن نیست. مهم‌تر از اینها، سازمان دادن است. همان چیزی که امروز در عرصه سیاسی ایران کیمیاست. از اپوزیسیون برانداز تا اصلاح‌طلبان و از آن طرف تا نیروهای میانه و رادیکال راست، همه درد مشترک سازماندهی دارند. همه چراغ برداشته‌اند و در پی تشکیل جبهه و سازمان سیاسی موثر و واقعی می‌گردند. اما در عمل، نه در چپ و نه در راست، نه در داخل و نه در خارج خبری از سازمان‌یافتگی سیاسی نیست.

گویی سیاست‌ورزی کلاسیک، آن‌گونه که بهزاد نبوی و هم‌نسلان او عمری به پای آن گذاشتند، دیری است به پایان رسیده است. این‌سو و آن‌سو هرجا سخنی از سیاست است، در رسانه است و در کنش مجازی و سازماندهی شبکه‌ای جدید. اگر هم نامی از حزب و تشکیلات سیاسی برده می‌شود، در حد بیانیه‌ای و نشستی است. نشست‌ها و بیانیه‌هایی که از یادداشت‌های نویسندگان و نشست‌های مجازی کلاب‌هاوس و حتی استوری چهره‌های فرهنگی و ورزشی کم‌اثرترند. در سطح عام‌تر، میدان، میدان ستارگان اجتماعی و سخنگویان جنجالی است. در مقابل، چراغ احزاب روبه‌خاموشی است. این سازمان‌های سیاسی کارکرد انسجام‌بخشی پیشین خود را از دست داده‌اند و به گپ‌هایی فروکاسته‌اند که خروجی مشخصی در صحنه عمل سیاسی ندارند.

بخشی از این روند را البته می‌توان و باید از منظر انتقادی متوجه نیروهای سیاسی و نیز ضعف تاریخی فرهنگ سیاسی و نهادهای حزبی دانست که البته، بحث امروز و دیروز نیست. بااین‌حال، بخش مهم‌تر مسئله ناشی از شرایط اجتماعی ایران امروز است. شرایطی که نبوی از آن با عنوان «سخت‌ترین روزهای سیاست‌ورزی» یاد می‌کند. این سخن، زمانی اهمیت بیشتری می‌یابد که توجه کنیم گوینده آن کسی است که بیش از شش‌دهه در کوره داغ سیاست تجربه آموخته، زندگی کرده و آب‌دیده شده است. کسی که از دانشگاه تا خیابان و از زندان تا دولت و پارلمان را طی کرده و در همه این سال‌ها، در چارچوب حزب، جبهه و سازمان بوده است.

بااین‌حال، او شرایطی را در جامعه می‌بیند که با وجود همه شعارها و مطالبات سیاسی‌ای که دارد، پذیرا و خواهان کنش سیاسی نیست. نه از انتخابات راهی می‌جوید، نه از حزب و تشکیلات سراغ می‌گیرد و نه در گفت‌وگو و شنیدن، حوصله و صبر و قرار دارد. مطالبه دارد، اما راه برآوردن آن را در راه‌های تجربه‌شده سابق نمی‌بیند. گویی جهان جدید را یک‌سره بی‌نسبت با جهان قدیم می‌پندارد. جامعه‌شناسان، تحلیل‌گران و ایده‌پردازان هم مدام در کارند تا چون شاعران قدیم، در وصف این کنش تازه، جهان تازه و نسل تازه متن بپردازند و شعر سرایند. هرچه تجربه قدیمی است، کهنه است و فرسوده و باید کنار نهاد. مدام سخن از نو شدن، ساخت شکستن، فلک شکافتن و طرح انداختن است. این درحالی‌است که ساختار سیاسی هم عملا راه مشارکت و رقابت را بسته است و البته اگر آن راه هم گشوده ‌بود، با این رویکرد اجتماعی نوری در افق نمی‌نمود.

در چنین بستر و زمینه‌ای است که سیاستمدار سردوگرم‌چشیده‌ای چون بهزاد نبوی هم، از تعبیر «سخت‌ترین روزهای سیاست» برای توصیف شرایط کنونی سود می‌جوید و دل به چند ماه دیگر می‌بندد که بار مسئولیت از شانه بردارد و به استقبال بازنشستگی آغوش گشاید.گزافه نیست اگر بازنشستگی سیاسی بهزاد نبوی را نماد و نشانه‌ای از پایان الگوی کلاسیک سیاست‌ورزی بدانیم و داستان راه طی‌شده نسل او را در کتاب‌‍‌های تاریخ بخوانیم.